NIE UCIEKAJ
Każdego roku Policja odnotowuje około 15 tys. zaginięć obywateli polskich w kraju i za granicą. Ludzie giną bez względu na wiek, płeć i status społeczny. Giną z powodu chorób (fizycznych, psychicznych), wypadków, codziennych problemów, a czasem padają ofiarą przestępstw. Spośród wszystkich zgłoszeń policja odnotowuje rocznie około 150 zaginięć dzieci do 7 roku życia, około 800 zaginięć dzieci w wieku 7-13 lat i około 3500 zaginięć dzieci w wieku 13-17 lat.
Kilkuletnie dzieci często giną z powodu braku odpowiedniej opieki. Czasem powodem zaginięcia jest przestępstwo: uprowadzenie, pedofilia, morderstwo. Najczęściej jednak przyczyną zaginięć starszych dzieci i młodzieży jest ucieczka. Nie ma jednego rodzaju i powodu ucieczek nastolatków. Najczęściej młody człowiek ucieka wtedy, kiedy problemy, z którymi się zmaga (w domu, w szkole, z rówieśnikami, z rodzicami), przerastają go. Nie zawsze jest to ucieczka z domu, ale również w Internet, gry komputerowe, nałogi czy marzenia.
Dlaczego ucieczka się nie opłaca?
To, co wygląda na początku jak przygoda, najczęściej miewa smutne konsekwencje.
Możesz zetknąć się z tymi, którzy będą udawali Twoich przyjaciół, aby Cię wykorzystać.
Ktoś może Cię okraść albo zmusić Cię do tego, abyś popełnił przestępstwo.
Gdy uciekasz, tracisz kontakt z rzeczywistością - potem trudniej do niej wrócić.
Nie rozwiążesz swoich problemów uciekając. Raczej pojawią się nowe - jeszcze gorsze. Może zabraknąć Ci pieniędzy i będziesz głodny. Może ktoś będzie chciał wykorzystać Twoją słabość i skrzywdzi Cię. Czując powiew wolności możesz nie zauważyć, kiedy alkohol lub narkotyki zniszczą Twoją wolność czyniąc Cię swoim zakładnikiem.
Uciekając możesz stracić możliwość wyboru. Im dłużej uciekasz, tym trudniej będzie Ci wrócić.
Pamiętaj, że nie ma sytuacji bez wyjścia. Trzeba go tylko poszukać. Może sam tego wyjścia nie znajdziesz, ale inni mogą Ci pomóc. Zachęcamy do odwiedzenia stron www.zaginieni.pl oraz www.nieuciekaj.pl.
Gdy Twoje dziecko uciekło z domu
1) Natychmiast zgłoś zaginięcie w jednostce Policji
• Policjant poprosi o zdjęcie zaginionego. Powinieneś je mieć przy sobie. Jeśli to jedyne zdjęcie jakie posiadasz - nie zostawiaj go na komisariacie. Wcześniej idź do najbliższego fotografa. Fotograf zrobi reprodukcje (także z dokumentów, bez konieczności ich niszczenia). Zrób 20 odbitek. Będą Ci potrzebne.
• Poproś o wprowadzenie danych do systemu komputerowego.
• Policjant ma obowiązek przyjąć zgłoszenie od razu. Nie ma żadnego przepisu mówiącego, że od chwili zaginięcia do przyjęcia zgłoszenia przez policję musi upłynąć jakiś czas (np. 48 godz.).
2) Sprawdź, czy w pokoju Twojego dziecka jest coś, co mogłoby dać Ci informacje o motywach jego ucieczki lub o miejscu jego pobytu. Możesz sprawdzić ostatnio odwiedzane przez Twoje dziecko strony internetowe, pocztę elektroniczną. Może to da Ci jakąś wskazówkę w poszukiwaniach.
3) Zadzwoń do wszystkich znajomych Twojego dziecka, poproś ich o pomoc w poszukiwaniach. Sprawdzaj wszędzie, ale niech Twój telefon nie będzie wciąż zajęty.
4) Zadzwoń do Centrum ITAKA. Zgłoś zaginięcie telefonicznie: 022 654 70 70 lub wypełnij formularz zgłoszeniowy na naszej stronie internetowej. Podaj imię i nazwisko zaginionego, datę i miejsce jego urodzenia, ostatni adres zamieszkania, datę zaginięcia. Podaj także swoje nazwisko i telefon kontaktowy. Powiemy Ci, co masz dalej robić.
5) Skontaktuj się ze szpitalami i placówkami pomocy społecznej działającymi w okolicy, być może tam przebywa Twój bliski. Lista szpitali i placówek pomocy społecznej w Polsce.
6) Skontaktuj się z redakcjami lokalnych gazet i stacji TV. Poproś o zamieszczenie komunikatu. Do każdej redakcji dostarcz zdjęcie i krótką informację kto i kiedy zaginął. Niektóre redakcje pobierają opłaty - traktując komunikat jak zwyczajne ogłoszenie. Często redakcje wymagają zaświadczenia z Policji, o tym, że dana osoba jest poszukiwana jako zaginiona.
7) Skontaktuj się z redakcją programu "Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie" (TVP1) tel. 022 851 10 35 .
Pamiętaj, że powrót Twojego dziecka do domu to ważny moment dla każdego z Was. Od tego, w jaki sposób przyjmiesz uciekiniera, zależy czy nie będzie chciał uciec ponownie i czy Wasze relacje będą miały szansę na poprawę.
1) Na razie nie wypytuj i nie przesłuchuj. Wasze emocje nie pozwolą Wam teraz na przeprowadzenie konstruktywnej rozmowy. Zaproponuj herbatę, posiłek, kąpiel, coś innego, co pomoże rozładować sytuację. Zapowiedz rozmowę, którą będziecie musieli przeprowadzić później.
2) Spróbuj dowiedzieć się, jaki był powód odejścia. Jakie kłopoty skłoniły Twoje dziecko do podjęcia tak dramatycznego kroku. Pamiętaj, że pytasz po to, by poznać przyczyny, a nie robić przesłuchanie i oceniać.
3) Wyraź swoje uczucia, powiedz o tym, co czułeś, gdy go nie było. Powiedz, że niepokoiłeś się o to, co się z nim działo i, że cieszysz się z jego powrotu. Powiedz też, że nie ma problemu, którego nie moglibyście wspólnymi siłami rozwiązać. I, jeżeli kiedykolwiek poczuje, że ucieczka może rozwiązać cokolwiek, niech najpierw porozmawia z Tobą. Pomożesz mu wtedy znaleźć te rozwiązania, które pozwolą uniknąć tego kroku.
4) Jeżeli to nie była pierwsza ucieczka albo masz poważne problemy w porozumieniu się z dzieckiem, to czas poprosić o pomoc. Może to być osoba, która jest autorytetem dla Twojego dziecka, np.: ciocia, wujek. Możesz też sięgnąć po profesjonalną pomoc. Umów się z psychologiem, pójdź do poradni rodzinnej, zadzwoń do Centrum ITAKA.
kz/ wykorzystano mat. ze stron Fundacji Itaka